Close proximity from afar

Living in close proximity with one another is inevitable in big cities and Athens is no exception to the rule. I observe this closeness from a distance, keeping to myself, just an onlooker who chooses to remain aloof, sensing the humming of the big city. While people are occasionally present in my photos, I mainly prefer to just hint that life, joy, or sorrow, are hidden behind the facades of the buildings, stating at the same time that I coexist (alone together) with the rest of the residents of the big city.

Η κοντινή συμβίωση είναι αναπόφευκτη στις μεγάλες πόλεις και η Αθήνα δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα. Παρατηρώ αυτή την εγγύτητα από απόσταση, απλά σαν ένας παρατηρητής παραμένοντας απόμακρη και νοιώθοντας το βουητό της μεγάλης πόλης. Ενώ περιστασιακά υπάρχουν άνθρωποι στις φωτογραφίες μου, προτιμώ κυρίως να υπαινίσσομαι ότι ζωή, χαρά ή πόνος κρύβονται πίσω από τις προσόψεις των κτηρίων και ότι συγχρόνως συνυπάρχω (μόνη μαζί) με τους υπόλοιπους κατοίκους της μεγαλούπολης.